Categories
Podcasty

Żałoba jest jak linia papilarna

Jest tyle rodzajów żałoby ile jest osób. Żałoba jest indywidualna i jest jak lina papilarna, która jest nie do podrobienia, jedyna w swoim rodzaju. Tyle ile jest osób, tyle jest typów wrażliwości, charakteru, temperamentu, rodzajów więzi, która łączyła nas ze zmarłym. Żałoba jest procesem ponieważ nigdy nie jest doświadczeniem statycznym, pojedynczym, zatrzymanym w jednym punkcie. Jest doświadczeniem dynamicznym. Zaczyna się w momencie kiedy tracimy kogoś bliskiego.

Z rozmowy z psychoterapeutką Ewą Bytniewską na temat procesu żałoby dowiesz się:

  • Co to jest proces żałoby?
  • Co czujemy w żałobie? W jaki sposób przeżywamy żałobę? Jak to się w nas odbywa?
  • Z jakich etapów składa się proces żałoby? Klasyczne 5 etapów żałoby.
  • Czy można utknąć na jakimś etapie żałoby?
  • Na czym polega ‘targowanie się’ w żałobie?
  • Do czego jest nam potrzebna żałoba? Jakie ma funkcje?
  • Czym jest żałoba “odroczona”, “stygmatyzowana”, “zbiorowa”, “żałoba po zwierzęciu”?
  • Dlaczego ukrywamy swoją żałobę, swój proces przeżywania jej?
  • Co potrzebuje usłyszeć osoba w żałobie? Jak reagować, jakiego rodzaju wsparcia możemy udzielić?
  • Czego nie robić i nie mówić osobie w żałobie?
  • Od czego zależy przebieg żałoby?
  • Czy można żałobę przeżywać prawidłowo i nieprawidłowo?

Słowa warte szczególnej uwagi:

  • Przeżywanie żałoby jest zawsze dobre, wartościowe i potrzebne. Problematyczna jest sytuacja kiedy żałoby się nie przeżywa.
  • Dobrze przeżyta żałoba, dobrze czyli z uważnością na siebie, na własny proces, jest warunkiem dobrego powrotu do życia, do rodziny, do relacji, do wykonywanych zajęć. Z pewną wrażliwością nabytą w wyniku żałoby, ale też z blizną.
  • Jesteśmy krajem gdzie brakuje edukacji w zakresie mówienia o uczuciach i emocjach, a żałoba to mówienie o uczuciach i emocjach.
  • Panuje stereotyp, że mówienie o żałobie, płakanie, przeżywanie, egzaltacja jest rodzajem nieradzenia sobie, słabości, a nie czymś co jest normalne, naturalne i powinno się odbywać.
  • Żałoba jest poszukiwaniem własnego sposobu mierzenia się, zmaganiem się dotykaniem tego tematu od wielu stron. To nie jest proces linearny, grzeczny, poukładany. Jest rwany i chropowaty.

Zapraszam do słuchania.

Categories
Podcasty Uncategorized

Pozytywne myślenie – prawda czy fałsz?

Podobnie jak moja rozmówczyni, mam specyficzne podejście do tego wyrażenia. Dlatego postanowiłam je odczarować. Dowiedzieć się więcej. Znaleźć odpowiedź na pytanie czy istnieje, co nam daje? Zastanowić się co na ten temat powiedziałaby psychoterapia? Pozytywne myślenie jest zagadnieniem wartym uwagi, w szczególności uwagi naszego mózgu.

Z okazji Dnia Pozytywnego Myślenia, 2 lutego, rozmawiam ze specjalistą, brainologiem Marzeną Grochowską. Czym jest pozytywne myślenie, jakie daje korzyści, jak zacząć je uprawiać oraz jaką w tym rolę odgrywa nasz mózg – dowiesz się z nagrania.

Zacznij używać mózgu, zanim on użyje ciebie.

Słowa warte uwagi –

  • Pozytywne myślenie to jest myślenie, za którym podąża działanie.
  • Jeśli mam myśleć dobrze, pozytywnie, zdrowo to muszę się tego nauczyć.
  • Mózg chemicznie zmienia się pod wpływem doświadczeń. Jeśli produkuję doświadczenia pozytywne, gdzie jest dużo radości, wdzięczności, rozumienia mojego świata, to jestem osobą, która umie semantycznie, pozytywnie myśleć. To nie jest tak, że ja pomyślę i to się wydarzy. Muszę włożyć w to swoją obecność i aktywność.
  • 40% mojego dobrostanu jest zależna od mojej aktywności. 
  • Używamy niezdrowych słów w dialogach i w monologach do siebie. Słowa mogą leczyć albo kaleczyć i nieważne czy one są wypowiedziane, one mogą być tylko myślą.
  • Nauczymy się kierować te myśli, neuromodulować się w stronę, która nam sprzyja. Mamy jedno życie, jedno ciało, to zróbmy z niego użytek i dogadajmy się z tą naszą głową.
  • Sama myśl jest w stanie zmienić nam chemicznie mózg.

Cel na życie, żeby iść bezpiecznie swoją drogą. Nie chodzi o to kto zajdzie najdalej, ale o to, kto przejdzie swoje życie najpiękniej, dla siebie.

Odpowiadając na zadane pytanie czy pozytywne myślenie rzeczywiście istnieje czy jest to podręcznikowa fikcja, uwzględniając, że musi mu towarzyszyć zaangażowanie i akcja, stwierdzam, że warto spróbować.

Marzena Grochowska
Trener odporności psychicznej, coach kariery, brainolog, popularyzator naukowej wiedzy o dobrostanie i higienie mózgu, współtwórca aplikacji Happy2Go, współautorka książki “GPS Szczęścia”, mentor kobiecych biznesów, prywatnie kobieta morsująca. Więcej dowiesz się tutaj: https://neuronydoroboty.pl/

Zapraszam do słuchania.

Categories
Podcasty

Wewnętrzny krytyk – czy może stać się Twoim przyjacielem?

Nie nadajesz się. Nie dasz sobie rady. Nie udźwigniesz tego. To nie jest dla ciebie. Za wysokie progi. Z czym do ludzi. Nie ośmieszaj się. Znasz to? Czy słyszałeś o wewnętrznym krytyku?

Wewnętrzny krytyk to niszczycielska, wewnętrzna siła, bardzo przekonywująca. Dlaczego ma taką moc? Dlaczego jej wierzymy?

Każdy z nas ma wewnętrzny, krytyczny głos, ale czy to jest to samo co okrutny wewnętrzny krytyk? U niektórych ta krytyczna narracja staje się dominująca i wyłącza z wielu aktywności, osiągania celów, sukcesów i realizacji marzeń.

Jak przełamać niszczycielski cykl samokrytyki? Jak go wyłączyć…?! I co ciekawe – jak zbudować z nim relacje?

Czy Twój wewnętrzny surowy sędzia jest Twoim wrogiem czy przyjacielem?

W #14 odcinku podcastu Therapy is OK rozmawiam z psycholożką, terapeutką ACT Magdaleną Widłak-Langer, prowadzącą wirtualny gabinet psychologiczny Psychetee.pl i próbujemy znaleźć odpowiedź na pytania –

  1. Czym jest wewnętrzny krytyk?
  2. Jak działa i skąd się bierze?
  3. Kto go słyszy i dlaczego?
  4. Jaki jest wewnętrzny krytyk DDA/DDD?
  5. Co potrafi ‘powiedzieć’ wewnętrzny krytyk?
  6. Co próbuje z nami zrobić, jaką ma funkcje, przeznaczenie?
  7. Czy jesteśmy go świadomi czy nie?
  8. Dlaczego pozwalamy sobie na taki poziom okrucieństwa wobec siebie?
  9. Jak uciszyć wewnętrznego krytyka? Ćwiczenia by go okiełznać.
  10. Jak wewnętrzny krytyk przekłada się na osądzanie innych? Czy wobec innych, tak jak wobec siebie także stosujemy surowe standardy oceny?

Wewnętrzny krytyk to –

  • Wewnętrzny głos, który jest wgranym programem od najbliższego otoczenia.
  • Wewnętrzny program, który dostajemy od rodziców, autorytetów, w dzieciństwie.
  • Bolesny głos.
  • Głos, który ma nad nami władzę i może siać ogromne spustoszenie. Wpływa na myśli, emocje, decyzje i zachowania. Na wszystko co jest wewnątrz nas.
  • Komunikaty, które były kierowane bezpośrednio do nas i takie, które w ogóle nas nie dotyczyły, ale były komunikatem bardzo często słyszanym w najbliższym otoczeniu.
  • To coś co nam w życiu towarzyszy, ale nie jest nami.

Zapraszam serdecznie do słuchania.

Categories
Podcasty Uncategorized

Samobójstwo – niepotrzebna śmierć, której można było uniknąć

10 września 2020 to Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Samobójstwom, którego motywem przewodnim jest „wspólna praca na rzecz zapobiegania samobójstwom”. Takie inicjatywy powstają aby edukować oraz przypominać, że obok specjalistycznych zespołów i organizacji, każdy z nas, z poziomu jednostki może wiele zrobić aby pomóc drugiemu człowiekowi.

W #13 odcinku podcastu Therapy is OK rozmawiam z dr n. med. Anną Baran, psychiatrą, suicydologiem w Szwecji, Członkiem Zespołu Roboczego ds. Prewencji Samobójstw i Depresji przy Radzie Zdrowia Publicznego Ministerstwa Zdrowia w Polsce, na temat zjawiska samobójstwa w tych dwóch krajach.

  • Stopniowo dojdziemy w przyszłości do tego, że osoby w kryzysach samobójczych będą to traktować tak jak w przypadku udaru mózgu czy zawału serca. ‘Nie siedzę w domu ponieważ się wstydzę, (że mam zawał serca), tylko idę do lekarza i szukam pomocy’.
  • Moim marzeniem jest, aby dla pacjenta, który ma depresję było oczywiste, że idzie do lekarza i się leczy. Tak samo jakby miał cukrzycę czy nadciśnienie.
  • Zachowania samobójcze często są związane z tym, że emocji jest tak dużo i są tak intensywne, że człowiek sobie z nimi nie radzi. Jakbyśmy byli bardziej świadomi problemu, to byśmy zapobiegali im wcześniej, nie czekali aż będzie się paliło. Jak się trochę pali, to gasimy. Jak nie umiemy sobie poradzić z gaszeniem pożaru, wołamy straż pożarną. Nie czekamy aż się wszystko spali.
  • Nasze działania zapobiegania samobójstwom polegają na tym, żeby mówić jak szukać pomocy, starać się angażować inne osoby, tworzyć siatkę pomocy. Nie czekać, tylko działać. Nie doprowadzić do sytuacji, że się już nie da zgasić pożaru.
  • Dlaczego osoby popełniają samobójstwo? Ponieważ są w kryzysach. Dlaczego są w kryzysach? Ponieważ sobie nie radzą z sytuacją. Samobójstwo jest ratunkiem w ich poczuciu i mając ograniczone postrzeganie, nie umieją dostrzec żadnego innego wyjścia.
  • Osoba, która ma depresję, problemy z zachowaniami samobójczymi, czuje, że jest sama, niepotrzebna, odłączona od systemu. To jest iluzja, ponieważ taka osoba nigdy nie jest odłączona od systemu. Ona jest głęboko w systemie, natomiast ona nie ma z tym systemem kontaktu.
  • Musimy mieć kulturę, która sprzyja życiu. Pewien rodzaj kultury, na który musimy wspólnie pracować, wspólnie tworzyć. Wtedy znacznie można ograniczyć samobójstwa. Należy kształtować kulturę w kierunku ochrony życia, ratowania go. Trzeba tak samo traktować zaburzenia psychiczne, depresję jak traktujemy choroby somatyczne.
  • Największym sukcesem w mojej pracy jest kiedy zdołam przebić się przez stygmę. Kiedy Pacjent zażywa leki psychotropowe, tak jak cukrzyk insulinę, bez stygmy.
  • Żyjemy w bardzo ciekawych czasach, na granicy przejścia z jednej kultury w drugą. Z kultury depresyjności, w kulturę gdzie psychoterapia, dbanie o siebie, jest modne i tym zwracamy uwagę innych.
  • Najważniejsze jest to żebyśmy bardziej podchodzili do psychiatrii jako do rodzaju rehabilitacji.
  • Samorozwój i wgląd w siebie, to jest trend, który będziemy obserwować. Trend przyszłości. Dlaczego? Ponieważ wszystkim się kiedyś męczymy. Przychodzą do mnie Pacjenci i mówią, że już są tak zmęczeni tym swoim chorowaniem, że chcieliby coś budować, krok po kroku. Dla mnie to jest rodzaj rehabilitacji.
  • Jesteśmy już w bardziej pozytywnych klimatach przyszłości. Koronowirus przyniósł nie tylko negatywne rzeczy, ale przyniósł nam też trochę rzeczy pozytywnych. Uświadomił nam konieczność zmiany, na wielu płaszczyznach. To jest zjawisko światowe. Na poziomie światowym jak i na poziomie indywidualnym, na poziomie jednostki. Uświadomił nam, że życie jest warte – dr n. med. Anna Baran.

Rozmawiamy także o:

  • Próbach samobójczych wśród młodzieży.
  • Roli mediów w informowaniu na temat samobójstw.
  • Zjawisku samobójstw w czasie pandemii koronawirusa.
  • Projekcie ELLPSE współfinansowanym przez program Erasmus i Unię Europejską – którego głównym celem jest utworzeniem programu edukacyjnego dla studentów w obszarze prewencji samobójstw.

Dane ze świata:

  • Każdego roku samobójstwo jest jedną z 20 głównych przyczyn zgonów na całym świecie.
  • Każdego roku ponad 800 000 ludzi odbiera sobie życie – to 1 osoba co 40 sekund.  
  • Na każde samobójstwo przypada około 135 osób, którzy cierpią z powodu utraty kogoś kogo znały lub jest dotkniętych przez to w inny sposób. To 108 milionów ludzi rocznie, których dotyczy zjawisko samobójstwa. 
  • Zachowania samobójcze obejmują samobójstwo, a także myśli samobójcze i próbę samobójczą. 

Źródło: The International Association for Suicide Prevention (IASP).

Źródło: (IASP).

Categories
Podcasty

Co to jest interwencja kryzysowa?

Interwencja kryzysowa to krótkoterminowa pomoc w sytuacji kryzysu psychicznego. Pomaga przywrócić równowagę jednostki w jej funkcjonowaniu i zminimalizować pogłębiające się złe samopoczucie, cierpienie, traumę.

Kryzys w takiej czy innej postaci jest nieodłącznym elementem naszego życia. Nikt nie jest wolny od sytuacji trudnych, zaskakujących. To nas łączy. Różni nas sposób radzenia sobie z tym.

Interwencja kryzysowa to pomoc osobie w sytuacji trudnej, w której nie widzi rozwiązania, w której sobie nie radzi i nie posiada zasobów aby z niej wyjść.

Nazwanie tej formy pomocy interwencją kryzysową moim zdaniem jest niefortunne. Interwencja kojarzy się z atakiem, czymś gwałtownym. Nazwa sugeruje, że jest to coś nagłego, natychmiastowego, że jest to wtargnięcie w moje życie siłą – nie. To jest pomoc, wsparcie, ekspercka porada jak poradzić sobie z emocjami w kryzysie.

Oczywiście są sytuacje kiedy należy wkroczyć i ratować, ale w dużej mierze jest to po prostu spotkanie z osobą przygotowaną – interwentem kryzysowym, wysłuchanie, rozmowa, czasem konkretne poradnictwo.

Podejmuję ten temat ponieważ zależy mi na tym, aby więcej osób wiedziało, że jest taka forma pomocy, że to nic groźnego i inwazyjnego, że w kryzysie – powinien to być odruch, pierwszy kontakt, pierwsza potrzeba.

Nie czekaj

Nie ma sensu przeczekiwać – dzieje się coś nagłego w moim życiu, coś czego nie rozumiem, coś z czym sobie nie radzę, coś nowego – sięgam po pomoc, po interwencję kryzysową.

Kiedy jesteśmy w kryzysie, czujemy się źle, stoimy przed potężną decyzją, doświadczamy czegoś trudnego, coś na nas spada – nie czekam.

Nie każdy problem wymaga psychoterapii

Nie każdy problem wymaga psychoterapii. Czasami wystarczy kilka spotkań, właśnie w ramach interwencji kryzysowej aby pomóc sobie poczuć się lepiej i znaleźć rozwiązanie, nawet to krótkoterminowe, na teraz.

Poradnictwo kryzysowe nie ma na celu zapewnienia psychoterapii, ale pomóc wzmocnić zasoby i odzyskać stabilizację.

Interwencja kryzysowa to przedsionek psychoterapii

Zanim zdecydujemy się na psychoterapię, co do której proces decyzyjny może potrwać nieco dłużej, w sytuacji trudnej, która nas przerasta, warto rozważyć umówienie się ze specjalistą „na już”, aby dostać choćby chwilowe wsparcie i poczuć ulgę, wiedzieć co robić dalej.

Zdarza się, że po interwencji kryzysowej, specjalista zaleca psychoterapię, choć ja uważam, że na psychoterapię – w takim czy innym wymiarze, powinien pójść każdy.

Pomaganie w kryzysie

Kryzys może sprawić, że osoba może poczuć się tak, jakby wszystko w jej życiu się rozpadało, a przezwyciężenie emocjonalnego zamieszania, niemożliwe. Ocena sytuacji jest wtedy bardzo subiektywna, może być zniekształcona. Osoby będące w kryzysie często nie wiedzą, że w nim są. Warto wtedy sięgnąć po opinię z zewnątrz, kogoś obiektywnego – interwenta kryzysowego.

Interwencje kryzysowe przeprowadzane są przez certyfikowanych doradców ds. interwencji kryzysowej w gabinetach, szpitalach, klinikach, ośrodkach pomocy społecznej czy ośrodkach odwykowych.

Przykładem kryzysu, w którym sprawdza się interwencja kryzysowa może być wypalenie zawodowe.

O tym posłuchacie w rozmowie z psychoterapeutą Wojciechem Kopytkiem, a także:

  • Dlaczego interwencja kryzysowa jest ważna?
  • W jakich sytuacjach można sięgnąć po interwencję kryzysową?
  • O interwencji kryzysowej w firmach i sferze pracy zawodowej.
  • O wypaleniu zawodowym jako kryzysie, w którym pomaga interwencja kryzysowa.
  • O psychoterapii ;-))

Muzyka: White by Kevin MacLeod, https://filmmusic.io/song/4626-white License: http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

Categories
Podcasty Uncategorized

Jak działa nasza psychika w czasie pandemii?

Nie można przejść obojętnym wobec tego co dzieje się w czasie pandemii także w kwestii zdrowia psychicznego, naszej psychiki, emocji, tego co czujemy, co się z nami dzieje, a może właśnie szczególnie nie można? Jest nam teraz trudno w wielu aspektach naszego życia, ale może warto pomyśleć o tym jako o niepowtarzalnej lekcji dla siebie z zaglądania do siebie i czerpania z własnych zasobów?

By pokazać, że wszystko co się teraz dzieje na świecie ma sens, najgłębszy w odniesieniu do nas samych, powstał ten podcast, w dniu 17 marca 2020 roku.

W naszym kraju nie został jeszcze ogłoszony stan wyjątkowy, ale potraktujmy ten czas jako stan wyjątkowy dla naszej psychiki. Zajmijmy się nią.

W sytuacji kryzysowej, w dobie koronakryzysu każdy dzień to wiedza, z której należy czerpać jak najwięcej danych dla siebie. W odniesieniu do psychiki – gromadzić wiedzę na swój temat, poszerzać perspektywę i pogłębiać samoświadomość. Brzmi luksusowo? Być może, ale to zwiększa nasze szanse na lepsze funkcjonowanie, w sytuacjach ekstremalnych na przetrwanie.

Pandemia dzieje się po coś. Jest to niepowtarzalna szansa na to, aby na żywym organizmie, na żywej, niemal otwartej naszej psychice ZOBACZYĆ, ROZPOZNAĆ, NAZWAĆ, PRZYJĄĆ, ZROZUMIEĆ, ZAAKCEPTOWAĆ, ZADZIAŁAĆ, ZMIENIĆ, ZAAKCEPTOWAĆ NOWE, PRZETRWAĆ I BYĆ.

Z podcastu dowiecie się:

  • Co czujemy w czasie pandemii?
  • Jakie przestrzenie psychiczne mogą się uruchamiać?
  • Czym jest cykl zmiany w psychice w obliczu nowego – czyli co się etapami z nami dzieje?
  • Jak sobie radzić z tym, co się z nami psychicznie teraz dzieje?
Categories
Podcasty

SMUTEK-dlaczego nie potrafimy go przeżyć?

Smutek jest bolesny, więc staramy się go unikać. Odreagowując smutek, wyzwalamy energię związaną z cierpieniem. Trzeba umieć rozróżnić cierpienie konstruktywne czyli smutek i cierpienie niekonstruktywne krzywdę. Osoby z syndromem DDA/DDD nie potrafią w konstruktywny sposób przeżyć smutku, ponieważ nasz dziecięcy smutek nie był przyjmowany i kojony przez rodziców.

Aby nie dopuścić do ciągłej manifestacji  w nas poczucia krzywdy, czyli niekonstruktywnego smutku, dopuśćmy go do siebie, zróbmy na niego przestrzeń, przeżyjmy go, bo on da nam ulgę.

Z podcastu dowiecie się:

  • Czym jest smutek?
  • Czym smutek nie jest?
  • Dlaczego błędnie rozumiemy smutek?
  • O smutku i rozpaczy – cierpieniu konstruktywnym i niekonstruktywnym.
  • Czym objawia się nieprzepracowana krzywdy?
  • Co jest potrzebne do przeżycia smutku?
  • Dlaczego nie potrafimy konstruktywnie przeżyć smutku?
  • Co to znaczy przepracować doświadczenie?
  • Jakie są fazy przepracowania?
Categories
Podcasty

LĘK – dlaczego odrealnia nam rzeczywistość?

Lęk jest oczekiwaniem zagrożenia o mglistym i nieznanym charakterze. To jedna z podstawowych emocji, o której trzeba wiedzieć, że poza tym, że jest potrzebna, to jest podstępna. Z jednej strony pomaga i ostrzega nas przed zagrożeniem, z którego się wycofujemy. Z drugiej, nieumiejętnie przeżyta, zalewa nas, odrealnia postrzeganie rzeczywistości i w efekcie przejmuje nad nami kontrolę. Lęk należy zamienić na strach, wtedy jest mniej ‘straszny’.

Lęk jest „straszny” ponieważ jest irracjonalny, dotyczy czegoś nierzeczywistego, czegoś czego nie możemy dotknąć ani zobaczyć. Strach jest mniej „straszny”, ponieważ jest  racjonalny, dotyczy czegoś konkretnego i namacalnego, względem czego wiem co mogę zrobić, podjąć działanie.

Działaniem względem lęku będzie jego przyjęcie, akceptacja i ukojenie. Trzeba zajmować się lękiem, uznać, że jest i jest częścią nas. Lęk nie znika. On się w nas gromadzi, odkłada i kiedy jest go za dużo – powoduje poważne problemy dla naszego zdrowia psychicznego. Warto poszerzać samoświadomość i monitorować co się ze mną dzieje w czterech obszarach – myśli,  emocji, zachowań i ciała.

Osoby z syndromem DDA / DDD mogły doświadczyć w swoim dzieciństwie niekonstruktywnego przeżywania lęku – czyli sytuacji, w której rodzice wyśmiali, zanegowali, odrzucili lub spotęgowali nasz lęk. Nie potraktowali nas i naszych emocji poważnie, z należytą uważnością.

W psychoterapii, z pomocą psychoterapeuty – mamy drugą szansę przeżyć nasz lęk, konstruktywnie, poczuć ulgę, zracjonalizować i zamienić na strach, który minie…

Z podcastu dowiesz się:

  • Czym jest lęk i jaki on jest?
  • Czym jest lęk uogólniony i lęk odszczepiony?
  • W jaki sposób działa lęk?
  • Jak radzić sobie z lękiem?
  • W jaki sposób psychoterapia pomaga zając się lękiem?
  • Jak wygląda proces przepracowania lęku?
  • Czym jest PROFIL LĘKU?
  • Jakie są nasze reakcje na lęk?
  • Jakie są skutki odczuwania permanentnego lęku?
  • Kto ma wpływ na nasz sposób odczuwania lęku?
  • Jak powinniśmy postępować w obliczu lęku dziecka jako osoby dorosłe?
  • Jak możemy pomóc bliskiej osobie, która odczuwa lęk?
Categories
Podcasty

Dlaczego nie rozumiem tego co czuję?

Dlaczego tak trudno nam odgadnąć ‘Z czym jestem?’Dlaczego wyrażamy swoje emocje za pomocą”emotek” lub fotek w mediach społecznościowych? Nie zagłuszajmy i nie odkładajmy naszych emocji. Nie-czucie nie jest dobre dla naszego zdrowia psychicznego. Lęk, smutek, złość, wstyd i radość – poczuj te emocje, właśnie takie, jakie je masz.

Wszystkie tematy psychoterapeutyczne są ważne i w naszych podcastach może się zdarzyć tak, że o każdym z nich z osobna będziemy mówić, że jest ważny lub najważniejszy. Trudno nie przyznać, że temat emocji jest wyjściowy, do tego aby zrozumieć siebie.

Z naszymi emocjami jesteśmy non – stop. Jesteśmy MY, to co MYŚLIMY i to, co CZUJEMY czyli nasze EMOCJE.

Czuję znaczy żyję!

Dzisiaj szerzej porozmawiamy o EMOCJACH. Sam termin „emocje” kojarzy się raczej pozytywnie. Emocje czyli, coś się dzieje, jest dynamika, czuję – żyję. Zwykle dzielimy je na te pozytywne i negatywne, przyjemne i nieprzyjemne.

W psychoterapii dowiadujemy się jednak, że:

  • Nie ma złych i dobrych emocji. Są tylko konstruktywne i niekonstruktywne sposoby ich wyrażania.
  • Nie ma ważnych czy mniej ważnych emocji. Wszystkie emocje są tak samo istotne, są nam potrzebne.
  • Nie możemy zmienić swoich emocji. Możemy je zaakceptować i przeżyć. Wziąć odpowiedzialność.
  • Emocje trzeba przyjąć, przeżyć, nie blokować ich. Skoro się pojawiają, to mają w tym jakiś ważny cel, domagają się zajęcia się nimi.
  • Wszystkie emocje są sumą naszych doświadczeń.

DDD jest trudno z dwóch powodów – w dzieciństwie nie mogliśmy wyrazić swoich emocji lub zostaliśmy nauczeni wyrażać je w niekonstruktywny sposób. Dzisiaj, jako osoby dorosłe, nie mając tych umiejętności, jesteśmy atakowani wszechobecną kulturą piękna, szczęścia i sukcesu. jesteśmy zagubieni. Maskujemy i cierpimy.

Z podcastu na temat wprowadzenia do EMOCJI, dowiesz się:

  • Jakie są podstawowe emocje? Czym jest WIELKA PIĄTKA EMOCJI?
  • Do czego służą nam emocje?
  • Dlaczego nie rozumiemy swoich emocji?
  • Dlaczego nie potrafimy przeżyć własnych emocji?
  • Dlaczego nie pozwalamy sobie na emocje? Co powoduje, że od nich uciekamy,
    bronimy się, nie chcemy się z nimi zetknąć?
Categories
Podcasty

Czym jest autodestrukcja?

Autodestrukcja jest stylem uszkadzania siebie w celu uzyskania rozładowania napięcia. Autodestrukcja to coś więcej niż złość do siebie, to WŚCIEKŁOŚĆ do siebie, implozja do środka.

Osoby z syndromem DDA/DDD nie potrafią wyrażać i przeżywać konstruktywnie podstawowych emocji: złość, smutek, wstyd, radość i lęk.

Nie potrafimy przeżywać emocji i ten stan się w nas intensyfikuje, konteneruje. Gromadzimy emocje, przez co cały czas rośnie w nas napięcie.  Im dłużej kontenerujemy uczucia, tym coraz słabiej rozpoznajemy co w nich jest i jakie one są. Tracimy kontakt z uczuciami. Im bardziej tego nie wiemy, tym bardziej napięcie rośnie i znowu mamy coraz mniejszy kontakt z tym co jest zkontenerowane. Następuje pomieszanie.

Jeżeli nie przeżyjesz emocji w konstruktywny sposób, pojawi się napięcie i potrzeba rozładowania go, poprzez autodestrukcję.

Im bardziej nie wiemy, tym napięcie jest wyższe. W którymś momencie pojawia się potrzeba odładowania tego napięcia i przez to, że nie mamy konstruktywnych metod odładowania napięcia, sięgamy po metodę niekonstruktywną i jest nią autodestrukcja.

Najwięcej czynności autodestrukcyjnych wypracowaliśmy w okresie dojrzewania.

Jeśli style autodestrukcyjne wypracowaliśmy wcześniej, w okresie latencji (6-12 rok życia), tym trudniej jest je koić i leczyć w życiu dorosłym. Najwięcej czynności autodestrukcyjnych wykształca się w okresie dojrzewania, ponieważ do napięć emocjonalnych dochodzą napięcia hormonalne.

Wykształciliśmy różne sposoby odladowania się autodestrukcyjnego, dzięki którym przychodzi redukcja napięcia, które nazywamy ulgą. To nie jest ulga, tylko pozorna ulga. Nie można czuć ulgi jeśli odładowało się emocje w sposób destrukcyjny, jeśli doprowadziliśmy do ulgi poprzez skrzywdzenie siebie.

Nie będzie to ulga tylko chwilowe odładowanie napięcia. Zaczynamy czuć pustkę, kaca moralnego. Jak sobie dokopiemy, to przyjdzie odrobina spadku napięcia, chwilowa ulga, ale zaraz po niej pustka, która jest niesmakiem, poczuciem zagubienia.

Pustka znowu powoduje budowanie napięcia i wszystko zaczyna się od nowa. To się dzieje non stop. Nie potrafimy z tej zaklętej matni wyjść. Mamy pozorne sposoby odładowania się. Dochodzimy do ulgi, która jest pustką i od nowa budujemy napięcie. 

Główne czynności autodestrukcyjne:

MYŚLI I PRÓBY SAMOBÓJCZE w tym fantazjowanie o swojej śmierci, własnym pogrzebie, świecie beze mnie.

NEGATYWNE MYŚLENIE na własny temat, nasycone wrogością i pogardą.

PONIŻANIE SIEBIE I ODMAWIANIE SOBIE PRAW np. ekstremalne ćwiczenia, katowanie się w sporcie. Skoro czegoś nie zrobiłeś, to się ukażesz.

PRZEPOWIADANIE SOBIE KATASTROFICZNYCH I NISZCZĄCYCH WYDARZEŃ – codzienna apokalipsa.

PROWOKOWANIE NEGATYWNYCH I USZKADZAJĄCYCH REAKCJI OTOCZENIA – wystawianie się na odstrzał.

RYZYKOWANIE WŁASNYM ZDROWIEM I ŻYCIEM, IGNOROWANIE ZDROWIA I BÓLU.

ZANIEDBYWANIE SAMOOBRONY PRZED ZAGROŻENIAMI, RYZYKOWNE WYSTAWIANIE SIĘ NA NIEBEZPIECZNE SYTUACJE.

ZABURZENIA ODŻYWIANIA – kontrolowanie, monitorowanie, niejedzenie, objadanie się.

ZACHOWANIA NAŁOGOWE prowadzące do kosztów emocjonalnych, mentalnych.

ZACHOWANIA OBSESYJNO-KOMPULSYWNE – stan, w którym permanentnie monitorujemy i jesteśmy ciągle czujni, spięci.

WEWNĘTRZNY SABOTAŻ – staramy się, budujemy, a na koniec niszczymy i coś na czym nam zależy, nie dochodzi do skutku.

SAMOOKALECZANIE – przykrywanie bólu psychicznego, bólem fizycznym.

Część osób pewnie się zdziwi na hasło autodestrukcja – „Jak to, ja miałbym siebie niszczyć? Ja miałbym chcieć siebie unicestwić?” Te osoby szczególnie zapraszamy do wysłuchania tego odcinka.

Z podcastu dowiecie się:

  • Czym jest autodestrukcja?
  • Jaka jest geneza autodestrukcji? 
  • Kogo dotyczy autodestrukcja?
  • Kiedy mogą pojawić się pierwsze czynności autodestrukcyjne?
  • Jakie są konkretne przykłady zachowań autodestrukcyjnych? 
  • Czy autodestrukcja się pogłębia?
  • Czy można wyjść z autodestrukcji i jak?
  • Co jest przeciwieństwem AUTODESTRUKCJI?